‘ஜாதி எங்கே இருக்கிறது? எங்கோ ஜப்பான்லயோ ஜெர்மனிலயோ இருக்கு’ என்று பொதுச் சமூகம் சொல்லிக்கொண்டு இருக்கும் சூழலில் தங்கள் மனம் திறந்து, தாங்கள் சந்தித்த ஒடுக்குமுறைகளைச் சொன்ன தலித் தோழர்களுக்கு என் நெஞ்சார்ந்த நன்றி. தங்கள் புண்ணைத் தாங்களே மீண்டும் கீறிக்கொண்டு அந்த வலியை அடுத்தவருக்குச் சொற்களின் மூலம் கடத்துவது என்பது எளிதான காரியம் அல்ல. அருந்ததியர் மற்றும் சலவைத் தொழிலாளர் மக்களிடம் கூடுதலாகத் தரவுகள் வாங்கியிருக்கலாமோ எனத் தோன்றுகிறது. அம்மக்களைத் தேடித் தரவுகள் எடுப்பதில் மிகுந்த சிரமம் இருக்கவே செய்கிறது. இந்த நூலில் அது போதாமைதான், ஏற்றுக்கொள்கிறேன். நேர்காணல்களில், தலித்துகள் தங்களை என்ன ஜாதிப் பெயர் சொல்லி ஆதிக்க ஜாதியினர் திட்டினார்கள் என என்னிடம் பகிர்ந்தார்களோ, அவற்றை அவர்கள் மொழியிலேயே குறிப்பிட்டுள்ளேன். அதில் எந்த உள்நோக்கமும் இல்லை. எத்தனை சட்டங்கள் வந்தாலும், தலித்துகள் நிலையில் எவ்வித மாற்றமும் இல்லை என்பதைத் தெளிவுபடுத்தவே அச்சொற்களை அப்படியே எழுத்தில் கொண்டு வந்துள்ளேன்.

‘இப்படித்தான் நிலைமை இருக்கிறது’ என்பதை வெளிப்படையாக ஒப்புக்கொண்டு பேசிய ஆதிக்க ஜாதித் தோழர்களுக்கும் என் நன்றியை உரித்தாக்குகிறேன். உண்மையை ஜாதிக் கோட்டுக்கு அந்தப் பக்கம் நின்றுகொண்டு பேசுவது மிகக் கடினமானது. அடிப்படையில் அவர்களுக்குப் புரிதல் பிழை; வாசிப்பும் பயணமும் பரந்துபட்ட நட்பு வட்டமும் இருந்தால் அவர்களிடமும் மாற்றம் ஏற்படும் என நான் நம்புகிறேன். 2000 ஆண்டுகளாகப் புரையோடிப் போயிருக்கும் கொடும்புண் ஆறுவது அத்தனை எளிதல்ல, அதிலும் அதை மீண்டும் மீண்டும் பிரிவினைவாத சக்திகள் சொறிந்துகொண்டே இருக்கும் பட்சத்தில்… வாய்ப்பே இல்லை எனக்கூடச் சொல்லலாம். ஆனால், மனிதன் ஆகச் சிறந்த நம்பிக்கைவாதி. எத்தனை மோசமான சூழலிலும் நம்பிக்கை என்கிற ஒற்றை நூலைப் பிடித்துக்கொண்டு மேலேறிவிடுவான் என்பதால், இங்கு ஜாதி என்றாவது ஒழியும் என நான் நம்புகிறேன்.

‘கிறிஸ்தவத்தில் ஜாதி இல்லையே’ எனச் சொல்லும் அன்பர்களுக்கான பதில்: ‘கிறிஸ்தவர்களிடையே ஜாதி இல்லை என்று கூறுகிற எவனும் பொய்யனுக்கும் திருடனுக்கும் ஒப்பாயிருக்கிறான்.’ (நன்றி: ‘கிறிஸ்தவ புதுமலர்’ தலித் கிறிஸ்தவ இதழ், 1965). கிறிஸ்தவத்தில் ஜாதி இருக்கிறது என்பதைப் பூசி மெழுக எந்தக் காரணமும் இல்லை. ‘இப்படி ஒரு நூலை எழுதி இந்துத்துவ பாசிச சக்திகள் கையில் ஆயுதமாகத் தரப்போகிறாயா?’ என்கிற சிலரின் கேள்விக்கான பதிலை பாபாசாகிப் அம்பேத்கரின் சொற்களில் தருகிறேன். ‘ஒடுக்கப்பட்ட ஒருவனைக் கிறிஸ்தவத்துக்குள் கொண்டுவந்துவிட்டால் தங்கள் கடமை முடிந்ததாக மிஷனரிகள் நம்புகின்றன. அம்மக்களின் அரசியல் உரிமைகள் குறித்து மிஷனரிகளுக்கு அக்கறையில்லை. அரசியலுக்குள் கிறிஸ்தவர்கள் இன்னமும் நுழையாமல் இருப்பதை அவர்களின் பெரும் பிழையாக நான் பார்க்கிறேன். அரசியல் துணையின்றி எந்த நிறுவனமும் பிழைத்தல் அரிது… உங்கள் சமூகம் (கிறிஸ்தவர்கள்) கற்றறிந்த சமூகம். நூற்றுக்கணக்கான ஆண்களும் பெண்களும் கல்வி பெற்றுள்ளனர். ஆனால், படிக்காத ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் அளவுக்கு இந்த மக்கள் ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராகப் போராடவில்லை. சமூக நீதியை நீங்கள் புறந்தள்ளுகிறீர்கள்… உங்கள் சமூகம் படித்திருக்கிறது, ஆனால், உங்களுள் எத்தனை பேர் மாவட்ட நீதிபதிகளாக, மேஜிஸ்திரேட்டாக இருக்கின்றனர்? நான் சொல்கிறேன், இதற்குக் காரணம் நீங்கள் அரசியலைப் புறந்தள்ளுவதே. உங்கள் உரிமைகளுக்காகப் போராடுவதைப் பேசக்கூட இங்கே உங்களில் யாரும் இல்லை.’ (Ganjare Vol III p.142) சமூக நீதி குறித்த அக்கறை கொண்ட ஒரு தனி நபரால் என்ன செய்ய முடியுமோ அதையே இந்த நூல் மூலம் நான் செய்திருக்கிறேன்.